Biliyorum, birçoğunuzun usuna hemen, “Yahu devrimci mi kaldı?” soru tümcesi geliverecek. Birçoğunuz ise, doğal olarak hemen “Bize denir.” diyecek. Her iki çoğunluğun görüşlerine saygılı olduğumu vurgularken onlara bir diyeceğim olmadığını özellikle belirtmek isterim.

 

Şimdi kendi aramızda devrimciliği irdeleme çabası içine girebiliriz.

 

Evet, devrimci kime denir?

 

Kime devrimci dendiğini irdeleyebilmemiz için önce şu ünlü devrimci kavramının tanımını kendimize göre yapmaya çalışalım.

 

DEVRİMCİ: Var olan tüm yapıyı, olması gerektiği öz ve biçime dönüştürme savaşımı veren kişi(birey).

 

Doğaldır ki; burada can alıcı soru, kişi(birey) niçin böyle bir savaşım içine girmeyi göze alıyor?

 

Yanıt; bir insan olarak insanlığın yaşamından kendini sorumlu gördüğü için…

 

Kendini sorumlu görmek eğilim ve dimi gerçekten sorumluluk bilincinin olması ve bu bilincin davranışa dönüşmesi demek değildir.

 

Sorumluluk bilinci ancak kendini inanın yazgısı ile özdeşleştirecek bir düşünsel-duygusal-bilişsel kendiliğinden etkinliği somuta indirgeyerek davranışımızda yaşayabilmekle olasıdır.

 

Her anı, her olayı, her yaşanılmış anıyı hiç durmaksızın yeniden tüm yönleriyle irdelemeyi ve yeni çözümler üretmeyi gerektiren sorumluluk bilinci, böylesine zor bir olaydır.

 

Devrimci, her an hem bir hiç hem de her şey olduğunun ayırımında olabilen kişidir.

 

Hangi gerekçe ile olursa olsun kendisine dayatılan “gerçekler, kural, ilke ve zorlayıcı öneriler”e boyun eğmez.

 

Yaşamı niteleyen her yargı, yaşama kural koyan her ilke; ölümün yaşam üzerinde egemenliğini kurma girişiminden başka bir şey değildir.

 

Devrimci hiçbir şeyin yanında ya da karşısında değildir. O, her an, her yerdedir. Karşıtlıkların, çelişkilerin içinde yer alan uçların ancak birbiriyle var olabildiğini ve birlikte yok olacaklarını bilir.

 

Devrimci; toplumsal dönüşümlerin dinamiklerini kavrayarak tümden yaşamı yeniden yaratacak devinimin iletişim kanalları içinde akacak bilgi, bilinç ve eylemin taşıyıcısı olur. Yukarıda değinilen özelliklere sahip olmak devrimci olmaya yeterli midir? Hayır!...

 

Aslında bu tür yaklaşımlar, her sav sahibince ileri sürülebilir.

 

Dünyayı yakıp yıkanlar da benzeri savları yaşama geçirmeye çalışmışlardır.

 

Ancak bir şey var ki; işte o şey ancak ve ancak devrimcilerde olabilir.

 

Bu şey; SEVGİ’dir….

 

Che Guevera; “alay konusu olacak olsam da söyleyeceğim, gerçek devrimcinin kılavuzu, güçlü sevgi duygularıdır. Bu niteliği taşımayan bir hakiki devrimci düşünmek imkânsızdır.”

 

Sevgi; kan, kin, hırs, öfke, intikam,  inatçılık vb. duygularla asla birlikte var olamaz.

 

Peki, öyleyse sevgi ne?

 

Devrimcinin savaşım yöntemi olan “sevgi” üzerinde ayrıca durmak istiyorum.

 

“TOPLUMSAL DÖNÜŞÜMÜN YENİ YÖNTEMİ: SEVGİ”

 

Sevgiyi bir savaşım yöntemi olarak gören yaklaşımı bir başka yazıda irdelemek üzere,

 

Sevgili “devrimciler”e sevgi dolu zamanlar dilerim…